Τα άνθη και η βλάστηση δεν χαρακτηρίζουν την ελληνική πρωτεύουσα, πόσο μάλλον όταν η καλοκαιρία απομακρύνεται και ο χειμώνας αρχίζει να κάνει την εμφάνιση του στη πόλη. Όσο σκυθρωπός όμως κι αν είναι ο καιρός, κάτι καταφέρνει να επιβιώσει στα λιγοστά παρτέρια της Αθήνας. Η φύση αντιστέκεται με έναν τρόπο θαυμαστό, όσο και μάταιο.

Με ένα πολύ κοντινό πλάνο μπορεί κανείς να δει έναν αθηναϊκό δρόμο μέσα από την οπτική γωνία της ζούγκλας. Ένα σύμπλεγμα βλάστησης μισοκρύβει το διερχόμενο αυτοκίνητο καταδεικνύοντας τις αντιθέσεις ανάμεσα στην φύση και τον τεχνικό πολιτισμό. Με μια προσεκτική ματιά βλέπει κανείς τα νεύρα του φυτού, τις μικρές λεπτομέρειες που το κάνουν ένα μικρό θαύμα, τόσο τέλειο και τόσο ζωντανό.

Μια εξωτική πινελιά στο κέντρο της Ομόνοιας. Τα δέντρα φουντώνουν αγνοώντας τις καιρικές συνθήκες, αγνοώντας την ατμοσφαιρική μόλυνση και αδιαφορώντας πλήρως για τους ανθρώπους γύρω τους. Η φυλλωσιά τους πέφτει σαν μια κομψή, πράσινη κουρτίνα και τα σκεπάζει, προφυλάσσοντας και απομονώνοντας τα από τον έξω κόσμο.

Τα άνθη υψώνονται σαν φλόγες και παρουσιάζονται με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια, σαν φιλάρεσκες κυρίες. Τα ντελικάτα τους πέταλα τυλίγουν τρυφερά τα μυστικά τους. Το σκοτεινό βράδυ παίρνει χρώμα και ζωή, κάτι αρχίζει να κινείται στην καρδιά της πόλης, γύρω από ένα λουλούδι η ρουτίνα της καθημερινότητας σπάει, τα πράγματα φαίνονται πιο απλά, όλα είναι ομορφότερα.

Σήμερα ο ελεύθερος χρόνος συρρικνώνεται. Κανείς δεν έχει το περιθώριο για νωχελικές βόλτες στα πάρκα. Κι όμως, όπου υπάρχει πράσινο σ’ αυτή την πόλη ο πειρασμός καραδοκεί. Ένα παγκάκι και κάποια λουλούδια είναι αρκετά. Ο χρόνος σταματάει, ο θόρυβος γίνεται μελωδία και ο αγχωμένος διερχόμενος βρίσκει ένα μέρος να ξαποστάσει.

Ένα τρυφερό ανθάκι εμφανίζεται δειλά, ακτινοβολεί αθωότητα και αφέλεια. Ένα λουλούδι δεν γνωρίζει τους κινδύνους που κρύβει ο κόσμος. Όλη του η ύπαρξη συγκεντρώνεται μέσα στα πέταλα του. Γι’ αυτό μπορεί να νιώσει κανείς ασφαλής δίπλα σε ένα λουλούδι, γιατί δίνει την εντύπωση ότι τίποτα δεν θα αφήσει να σε πειράξει, ότι κανείς δεν θα τολμήσει να σε πειράξει δίπλα στην ζωντανή εικόνα της ειρήνης.

Τα οπωροφόρα και τα εσπεριδοειδή δεν έχουν ακόμα εκλείψει στην πόλη. Μπορεί κανείς να συναντήσει μανταρινιές και λεμονιές στις γειτονιές της Αθήνας. Αυτό το καχεκτικό δεντράκι βρίσκεται στην Πλατεία Συντάγματος. Προφανώς κανείς δεν θα δοκιμάσει τους καρπούς του. Ίσως αυτό είναι η πιο αντιπροσωπευτική εικόνα της μοναξιάς.

Τέτοιες μικρές χρωματιστές οπτασίες ξεπροβάλλουν δειλά ανάμεσα στα χαλίκια, έξω από τις πόρτες μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφιερώσει κανείς ένα λεπτό απ’ τον χρόνο του για να τις προσέξει. Μικρές σταγόνες δημιουργίας μπροστά στα μάτια μας. Αν η ευτυχία κρύβεται σε στιγμές, τέτοιες φωτογραφικές στιγμές έχουν αιχμαλωτίσει την γαλήνη.

Θεμελιώδεις διαφορές που στοιχειοθετούν τον δυτικό πολιτισμό. Άνθη και Σκουπίδια. Δίπλα-δίπλα συνυπάρχουν χωρίς διαμαρτυρία. Κάθε αντίδραση θα ήταν άλλωστε ανώφελη. Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για να αντιστραφεί η κατάσταση. Μόνο με θαυμασμό ας αντιμετωπίζουμε την ηρωική προσπάθεια των λουλουδιών να αντεπεξέλθουν στην κόλαση που εμείς δημιουργήσαμε και ονομάζεται αστικό περιβάλλον.

Μια εικόνα άνοιξης για το χειμώνα. Ζωηρό κόκκινο χρώμα με φόντο τις γκρίζες πολυκατοικίες. Προσπαθούμε να ξεχαστούμε μέσα από μια εικόνα, να ταξιδέψουμε σε άλλους κόσμους, όμως το φόντο είναι πάντα εκεί να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτή την πόλη…

…Μπορείς όμως να δραπετεύσεις για λίγο. Ένα «κλικ» της μηχανής και η στιγμή γίνεται αιώνια. Όπως αιώνια είναι και η σχέση της πεταλούδας με το λουλούδι. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να παρέμβει σε αυτό το θαύμα. Είναι κάτι που η φύση κρατά ζηλότυπα δικό της και μόνο φευγαλέες ματιές σε αυτό μας επιτρέπει να ρίξουμε.

Δημοσιεύτηκε στο Π@π@κι τον Νοέμβριο του 2005