«Σπιτίσιο Γιατρικό»
Χτες βράδυ
αποπειραθήκαμε
μια μεταμόσχευση
χνουδιού
αλλά
ο αφαλός της
το απέρριψε.
Ο συγγραφέας του Τρυποκάρυδου, του Villa Incognito, του Μισοκοιμισμένοι Μες Στις Βατραχοπιτζάμες Μας και άλλων παράδοξων βιβλίων, επιστρέφει με μια ανθολογία μικρών κειμένων που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αίολος. Ο Τομ Ρόμπινς έχει στο ενεργητικό του οκτώ μυθιστορήματα, όλα πολυαγαπημένα από τους φανατικούς του αναγνώστες.
Το μοναδικό μυθιστόρημα του νομπελίστα θεατρικού συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ σε μετάφραση Παύλου Μάτεσι, από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Οι Νάνοι του Χάρολντ Πίντερ είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο της περίοδο 1952-1956 και αναθεωρημένο από τον συγγραφέα το 1989, εκδόθηκε δε για πρώτη φορά το 1990.
Το 2005 κυκλοφόρησε στα ελληνικά το βιβλίο Errata του Τζωρτζ Στάινερ, από τις εκδόσεις Scripta, σε μετάφραση Σεραφείμ Βελέτζα. Ένα βιβλίο που επιγράφεται Ανασκόπηση Μιας Ζωής, πηγαίνει όμως πολύ πιο πέρα από τα όρια μιας τυπικής αυτοβιογραφίας.
Το π@π@κι ταξιδεύει συχνά. Αύτη τη φορά βρεθήκαμε στην παλιά πρωτεύουσα της Πρωσίας και νυν κέντρο της ενοποιημένης Γερμανίας. Τρεις μέρες διαμονής αρκούν για να σας φέρουμε μια μικρή γεύση από τον αέρα του Βερολίνου. Τον πολύ παγωμένο αέρα του Βερολίνου πρέπει να προσθέσουμε…
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ταξιδέψει κανείς. Μπορεί να πετάξει πρώτη θέση, να καταλύσει στα πολυτελέστερα ξενοδοχεία, να συμμετέχει σε οργανωμένες εκδρομές. Μια άλλη ιδέα είναι να εξασφαλίσεις τα φθηνότερα εισιτήρια και τον πιο οικονομικό τόπο διαμονής. Σκοπός του δικού μας ταξιδιού ήταν η επαφή με το άλλο, η καλοπέραση πάει στην άκρη και το μυαλό επικεντρώνεται στην συγκέντρωση μοναδικών εμπειριών. Μείναμε σε ένα Hostel, στο Rauthaus Shöneberg, κάτω από συνθήκες πολύ αξιοπρεπείς αλλά ελάχιστα πολυτελείς. Μην πιστέψετε ότι επρόκειτο για την έσχατη λύση, ήταν απλά θέμα επιλογής.
Στο εξωτερικό τα Hostels είναι εξαιρετικά διαδεδομένα, ακόμα κι αν αυτή η ιδέα ξενίζει τους καλοπερασάκηδες. Άλλωστε μιλάμε μόνο για τον βραδινό ύπνο. Στην διάρκεια της ημέρας καταφύγαμε σε ένα παλιό κόλπο γαλλικής προέλευσης και αισθητικής. Η λέξη είναι flâneurie. Το νόημα της φαντάζει ξένο σε αυτούς τους καιρούς που προσπαθούμε όλοι, αχόρταγα, να συμπυκνώσουμε τις περισσότερες εμπειρίες σε όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο. Ένας flâneur δεν έχει ως στόχο να δει τα κυριότερα αξιοθέατα και τα πιο mainstream σημεία μιας πόλης. Πιστεύει ότι για να μάθεις, να καταλάβεις κάτι από μια πόλη πρέπει να την περπατήσεις. Άσκοπα. Χωρίς προδιαγραμμένη πορεία. Έτσι κι εμείς. Ξεκινήσαμε χωρίς να έχουμε ένα συγκεκριμένο προορισμό. Και η πόλη δεν μας απογοήτευσε…
Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια εποχή πολύ σκληρή, σε μια κοινωνία με παγιωμένες αρχές, όπου η αλλαγή έμοιαζε άπιαστο όνειρο. Χάρη και στην δική της συμβολή ξεκίνησε μια καινούρια εποχή για τους μαύρους των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο λόγος για την Ρόζα Παρκς, αγωνίστρια του κινήματος υπέρ της ισότητας και των δικαιωμάτων των μαύρων πολιτών, που άφησε την τελευταία της πνοή τον περασμένο Οκτώβρη, η μνήμη της όμως εμπνέει τους διεκδικητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παγκοσμίως.
Η Ρόζα Παρκς, έγινε γνωστή ως η μοδίστρα από το Μοντγκόμερι, που τον Δεκέμβριο του 1955 αρνήθηκε να παραχωρήσει την θέση της στο λεωφορείο σε κάποιον λευκό συνεπιβάτη της. Η πράξη της αυτή είχε σαν αποτέλεσμα την σύλληψη και ποινική δίωξη της. Παράλληλα όμως ξεσηκώθηκε μια πρωτοφανής αντίδραση από την μεριά των μαύρων πολιτών της Αλαμπάμα. Με αφορμή την υπόθεση Ρόζα Παρκς, συντελέστηκε η αρχή της Νέγρικης Επανάστασης, όπως ονομάστηκε. Την Δευτέρα, 5 Δεκεμβρίου του 1955 ξεκίνησε το, ιστορικό πλέον, μποϊκοτάζ των λεωφορείων του Μοντγκόμερι, που κράτησε 382 μέρες και αποτέλεσε την πρώτη νίκη των μαύρων, που οδήγησε σε αναδιαμόρφωση του νομικού πλαισίου για την κατάργηση των διακρίσεων. Ο διαχωρισμός των λευκών από τους έγχρωμους στα λεωφορεία του Μοντγκόμερι κρίθηκε αντισυνταγματικός. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη. Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό πλαίσιο αναδείχθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ως προσωπικότητα του κινήματος των μαύρων.
Το αρχαίο νεκροταφείου του Κεραμεικού, αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς και ενδιαφέροντες αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας. Ύστερα από ένα μακρό διάστημα εργασιών ο χώρος και το μικρό μουσείο του Κεραμεικού παραδόθηκαν στο κοινό το καλοκαίρι του 2004. Στα εκθέματα περιλαμβάνονται σπάνια ευρήματα που ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια των εργασιών για την κατασκευή σήραγγας του μετρό.
Η Αθήνα σήμερα είναι μια τυπική μεγαλούπολη. Γκρίζα, τετράγωνη, θορυβώδης και επεκτατική. Δίνει την εντύπωση ότι διαρκώς προσπαθεί να καταλάβει περισσότερο χώρο, να σκεπάσει τα προάστια και να ανυψωθεί στον αττικό ουρανό. Το νεκροταφείο του Κεραμεικού βρίσκεται λίγα μόλις μέτρα μακριά από το πολυσύχναστο τουριστικό κέντρο των Αθηνών, και την πολύβουη οδό Πειραιώς. Παρότι όμως τόσο κοντά στην καθημερινότητα, η επίσκεψη στον συμβολικό αυτόν χώρο δίνει την αίσθηση ότι μεταβαίνει κανείς σε μια άλλη εποχή. Το επίπεδο του εδάφους είναι εκείνο στο οποίο ήταν χτισμένη η αρχαία Αθήνα, χαμηλότερα από τα οικοδομικά μεγαθήρια που περικυκλώνουν την περιοχή.
Μπορεί αυτή την περίοδο η εκκλησία της Ελλάδος να βρίσκεται στο μέσο μιας κρίσης που αποκαλύπτει πολλά δυσώδη και βορβορώδη για τους λειτουργούς της η ίδια όμως έχει επιδείξει απαράμιλλο ταλέντο στο να κρίνει και να στιγματίζει οποιονδήποτε δεν συνάδει με τις θέσεις της και δεν ακολουθεί πιστά τα κηρύγματα της.
Ο χριστιανισμός ορίστηκε στις απαρχές του ως μια κοινότητα ισότιμων και αγαπημένων μελών. Ο μόνος τρόπος επιβίωσης της νέας θρησκείας και των μελών της ήταν ακριβώς αυτή η έννοια της κοινότητας. Έτσι λοιπόν, η μέγιστη ποινή για κάθε μη σύννομη πράξη ήταν η αποβολή από την κοινότητα, η εγκατάλειψη του μέλους και η αποκοπή του από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Αυτή η πρακτική τιμωρία πέρασε κατά τα βυζαντινά χρόνια στο τυπικό της Εκκλησίας και έλαβε διάφορες μορφές περισσότερο ή λιγότερο αυστηρές και απέκτησε μια σημασία συμβολική.
Την ώρα που δύο στους δέκα νοσοκομειακούς ασθενείς χρειάζονται μετάγγιση, η διάδοση της εθελοντικής αιμοδοσίας παραμένει μικρή και οι γιατροί δυσκολεύονται να καλύψουν τις ανάγκες.
Τα περισσότερα κοινωνικά ζητήματα αφορούν συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμού –μεγαλύτερες ή μικρότερες. Υπάρχουν, όμως, και κάποια που μας αφορούν δυνητικά όλους. Ένα τέτοιο ζήτημα είναι αυτό της μετάγγισης αίματος, και ως εκ τούτου της εθελοντικής αιμοδοσίας, αφού στον καθένα μπορεί ανά πάσα στιγμή να παρουσιαστεί η ανάγκη για μετάγγιση αίματος.
Ο Ταγίπ Ερντογάν πανηγύρισε δεόντως για την επικείμενη έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων Ε.Ε.-Τουρκίας. Τι σκέφτονται όμως οι απλοί πολίτες; Το οδοιπορικό μας στην Κωνσταντινούπολη δίνει την απάντηση.
Το τέλος του 2004 επεφύλασσε σημαντικές εξελίξεις σε σχέση με το μέλλον της Τουρκίας και την προοπτική ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς στις 17 Δεκεμβρίου οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να δώσουν –υπό όρους– το «πράσινο φως» για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τη γείτονα. Πώς έγινε δεκτή η απόφαση αυτή στην Τουρκία; Το π@π@κι βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελών και σας μεταφέρει το κλίμα που επικρατεί στη χώρα και τις προσδοκίες των Τούρκων αλλά και της ελληνική ομογένειας από την έκβαση των διαπραγματεύσεων.
Το πρώτο που παρατηρεί κανείς φτάνοντας στην Κωνσταντινούπολη είναι η έντονη, επιβλητική παρουσία του Μουσταφά Κεμάλ σε όλους σχεδόν τους δημόσιους χώρους. Από τον διεθνή αερολιμένα που φέρει το όνομά του μέχρι την κάθε γωνιά όπου είναι αναρτημένη η φωτογραφία του, ο «Πατέρας των Τούρκων», 66 χρόνια μετά τον θάνατό του, είναι ακόμα παρών. Πρόσωπο σεβαστό, σχεδόν αγιοποιημένο. Ο Κεμάλ Ατατούρκ είναι ο άνθρωπος που έδεσε, συνειδητά, την Τουρκία στο άρμα της Δύσης, καταργώντας το χαλιφάτο και την ισλαμική παράδοση και δημιουργώντας ένα κοσμικό κράτος, φιλοδοξία του οποίου ήταν να ασπαστεί πλήρως τις δυτικές αξίες.
Έφυγε ο διπλά βραβευμένος με Πούλιτζερ ιστορικός, και έμπιστος του Τζον Κένεντυ, μια φωνή που δεν έπαψε να ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα της αμερικάνικης πολιτικής σκηνής, μέχρι το τέλος.
«Ο κόσμος χωρίς σύγκρουση είναι ένας κόσμος φτιαγμένος στη φαντασία», έγραψε ο Άρθουρ Μ. Σλέσινγκερ Τζούνιορ, στο «The Age Of Jackson», το βιβλίο που δημοσίευσε σε ηλικία είκοσι επτά ετών, και με το οποίο κέρδισε το πρώτο του βραβείο Πούλιτζερ. Μια προσωπικότητα λαμπρή, ένας άνθρωπος χαρισματικός και επικοινωνιακός, με σπάνια κρίση, αποφασιστικότητα και άποψη. Η ανάμειξη του στην πολιτική σκηνή της χώρας του ήταν συνεχής, και η δηλητηριώδης κριτική απέναντι στον πρόεδρο Μπους, και τους χειρισμούς του στο θέμα του πολέμου του Ιράκ, εμπεριστατωμένη και ψύχραιμη.
«Η Αμερική ως αυτόκλητος δικαστής, ένορκος και εκτελεστής, του κόσμου; «Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός», είπε κάποτε ο Πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντυ, «ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι ούτε παντοδύναμος Θεός, ούτε παντογνώστης –ότι είμαστε μόνο το έξι τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού– ότι δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τη θέληση μας πάνω στο ενενήντα τέσσερα τοις εκατό του ανθρώπινου είδους –ότι δεν μπορούμε να διορθώσουμε κάθε στραβό ή να αντιστρέψουμε κάθε αδικία– και επομένως δεν μπορεί να υπάρχει μια αμερικανική λύση σε κάθε παγκόσμιο πρόβλημα»», γράφει ο Σλέσινγκερ το Μάρτιο του 2003 στους Los Angeles Times.
ΑνεμοΔέκτης 