Η μαγεία των εικόνων αποπλανεί τον θεατή, που μένει να χάσκει άφωνος, μπροστά στο θαύμα της αιχμαλώτισης της στιγμής από τον φωτογραφικό φακό. Δύσκολα αναλογίζεται κανείς, την ώρα που κοιτά μια έντυπη ή ψηφιακή εικόνα, τους μαγικούς ιστούς που πλέκονται ανάμεσα στην φωτογραφική αποτύπωση και τον «έξω κόσμο». Τις αλληλεπιδράσεις, τους συσχετισμούς, την αδιάκοπη πάλη ανάμεσα στο Φωτογράφο και τη Μηχανή, τον ανταγωνισμό και την αμφιταλάντευση που οδηγούν σ’ ένα παιχνίδι επικράτησης.
Ένας χειμώνας που ξεκίνησε πρόωρα μέσα στο Σεπτέμβρη, και έπειτα φαίνεται να έφυγε για διακοπές. Ο καιρός στην Αθήνα μοιάζει ένα διαρκές καλοκαίρι, με ελάχιστα ξεσπάσματα, που όταν συμβούν πνίγουν την πόλη σε καταρράκτες νερού, αλλά στεγνώνουν γρήγορα, αφήνοντας τον ήλιο να λάμψει και πάλι, ως μη όφειλε, Δεκέμβρη μήνα… Ένα μικρό ιστορικό από το τέλος του Αυγούστου θα μας πείσει ότι ο καιρός παραφρόνησε, οι εποχές ξεκουρδίστηκαν και κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το τι θα του κατεβάσει την επόμενη.
Την Δευτέρα 21 Αυγούστου 2006 σημειώθηκε η πιο ζεστή μέρα του 2006 με 42 °C στο κέντρο της Αθήνας.
Κόντρα στον ήλιο η εικόνα «καίγεται». Η γυαλιστερή επιφάνεια αντανακλά το λαμπερό φως και τυφλώνει τα μάτια. Ο ουρανός της Αθήνας φλέγεται και κοχλάζει, καθώς η φύση φαίνεται να εκδικείται για την κακομεταχείριση που της επιφύλαξε ο άνθρωπος από τη Βιομηχανική Επανάσταση και ύστερα.
Σύμφωνα με έναν αρχαίο μύθο, κάποτε ο θνητός Ιξίονας τόλμησε να ποθήσει την βασίλισσα των θεών, Ήρα. Ο Δίας τότε έδωσε σε μια Νεφέλη την μορφή της συζύγου του και την άφησε να σαγηνεύσει τον Ιξίονα. Ο παράτολμος θνητός πλήρωσε την ασέβεια του στη μετά θάνατον ζωή. Οι νεφέλες μας ξεγελούν συχνά πλάθοντας μύρια σχήματα στον ουρανό, εμείς κοιτάμε με θαυμασμό τις πύλες του παραδείσου να διαγράφονται στον ορίζοντα…
Στο γαλάζιο ουρανό τα σύννεφα μοιάζουν με πρόβατα που ξεστράτισαν απ’ το λιβάδι τους, το έσκασαν απ’ το βοσκό και ταξιδεύουν μέσα στο χρόνο. Παρουσιάζουν μέσα σε ένα αστικό τοπίο μια εικόνα βουκολική, όπου το μάτι αναπαύεται και ο άνθρωπος γαληνεύει γνωρίζοντας ότι αρκεί να σηκώσει το βλέμμα στον ουρανό για να δει ένα θαύμα.
Κινούμαστε μέσα στον χώρο ψάχνοντας έναν προορισμό. Η πορεία μας χαράσσεται μέσα στον χρόνο και οι αυλακιές που ανοίγει η διέλευση μας παγιώνονται σε μονοπάτια για τους επερχόμενους. Αν τυχαία παρακολουθήσει κανείς έναν άνθρωπο που φεύγει, την μορφή ενός ανθρώπου που απομακρύνεται, μπορεί ίσως να συλλάβει τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Οι απαντήσεις σε αυτά βρίσκονται πέρα από την ανθρώπινη αντίληψη.
Ένα σύννεφο σκόνης σκεπάζει την Αθήνα. Τα αχνά περιγράμματα των ανθρώπων δημιουργούν την ψευδαίσθηση της εισόδου σε έναν μαγικό κόσμο, σε έναν κόσμο όπου η περιπλάνηση μπορεί να οδηγήσει στην αποκάλυψη του μυστηρίου. Πάντα στα τυφλά βαδίζουμε, όταν όμως γύρω μας ο κόσμος εξαϋλώνεται η αίσθηση του χάους μεγεθύνεται.
Τα άνθη και η βλάστηση δεν χαρακτηρίζουν την ελληνική πρωτεύουσα, πόσο μάλλον όταν η καλοκαιρία απομακρύνεται και ο χειμώνας αρχίζει να κάνει την εμφάνιση του στη πόλη. Όσο σκυθρωπός όμως κι αν είναι ο καιρός, κάτι καταφέρνει να επιβιώσει στα λιγοστά παρτέρια της Αθήνας. Η φύση αντιστέκεται με έναν τρόπο θαυμαστό, όσο και μάταιο.
Με ένα πολύ κοντινό πλάνο μπορεί κανείς να δει έναν αθηναϊκό δρόμο μέσα από την οπτική γωνία της ζούγκλας. Ένα σύμπλεγμα βλάστησης μισοκρύβει το διερχόμενο αυτοκίνητο καταδεικνύοντας τις αντιθέσεις ανάμεσα στην φύση και τον τεχνικό πολιτισμό. Με μια προσεκτική ματιά βλέπει κανείς τα νεύρα του φυτού, τις μικρές λεπτομέρειες που το κάνουν ένα μικρό θαύμα, τόσο τέλειο και τόσο ζωντανό.
Καμιά φορά μέσα στο παγωμένο τσιμέντο της πόλης διακρίνεται μια νότα μελαγχολίας, μια πνοή από το παρελθόν που μας ξυπνά νοσταλγικές αναμνήσεις. Ο φακός έχει την ιδιότητα να παγώνει στιγμές μέσα στο χρόνο, στιγμές που ταξίδεψαν από το χθες…
Το μνημείο πάνω στον αρχαίο βράχο είναι ένα σημείο σταθερότητας σε μια Αθήνα που ολοένα αλλάζει. Ένα στοιχείο προσανατολισμού μέσα στη ζούγκλα της ασφάλτου. Σηκώνεις το κεφάλι και ξέρεις ότι θα βρίσκεται πάντα εκεί, με την κλασσική ηρεμία και γαλήνη που εκπέμπει εδώ και αιώνες. Μέσα σε μια άσχημη πόλη, με άτακτη δόμηση και φρικτά κτίρια ο Παρθενώνας είναι μια όαση δροσιάς για το κουρασμένο μάτι του σύγχρονου αστού.
Έχουμε καθημερινή επαφή μαζί τους. Θεωρούνται δεδομένες μέσα στο αστικό τοπίο της Αθήνας. Θα μπορούσαμε ποτέ να τις δούμε με άλλο μάτι; Κι όμως, οι στάσεις των λεωφορείων μπορούν να γίνουν κάτι παραπάνω από το «καθαρτήριο» της καθημερινότητάς μας.
Εμείς τις αλλάξαμε. Οι στάσεις των λεωφορείων περνούν σε δεύτερη διάσταση, αφαιρούμε τα χρώματα της ρουτίνας, σβήνουμε τα αγχωμένα πρόσωπα και αυτό που απομένει να δεσπόζει είναι το σκέπαστρο της στάσης στην Ακαδημίας να προστατεύει στοργικά όσους περιμένουν το όχημα που θα τους παρασύρει στο άγχος και τη μονοτονία της πόλης. Οι μορφές των ανθρώπων έχουν παγώσει στον χρόνο, αν και βρίσκονται σε μια κατάσταση που προεξοφλεί την κίνηση.
ΑνεμοΔέκτης 