Η γοητευτική Ζαν (Μπριζίτ Μπαρντό), κακομαθημένη κληρονόμος, αποφασίζει να εξομολογηθεί τις αμαρτίες της στον ιερωμένο εξάδελφο της, με κατάληξη, αν όχι και αρχικό σκοπό, την αποπλάνηση και του ιδίου. Το παρελθόν της Ζαν όμως φορτωμένο με την υπεροψία της και την αλαζονεία των επιλογών της, έρχεται να την τιμωρήσει, και εν είδη θείας δίκης να κάψει αυτήν που έπαιξε για το κέφι της (;) με τόσες ανδρικές καρδιές και υπολήψεις.
Category: Αναδημοσιεύσεις
Σινεμά όπως το βλέπουμε στις παλιές ταινίες το Άστυ, στην πλατεία Κοραή, μια από τις αίθουσες που φιλοξενούν τις προβολές της 3ης «Belrinale In Athens», αποπνέει μια ατμόσφαιρα παραδοσιακή και παλιομοδίτικη. Δηλαδή, παντελώς άσχετη με την ταινία «Dasepo Naughty Girls» που προβλήθηκε εκεί τη Δευτέρα το βράδυ.
Οι διοργανωτές του φεστιβάλ κατόρθωσαν να προκαλέσουν αίσθηση και ανυπομονησία με τη Μυστική Προβολή, που διαφημίστηκε ως κάτι που κανείς σωστός σινεφίλ δε θα έπρεπε να χάσει, αναφέρω εδώ από το πρόγραμμα του φεστιβάλ: «Ακόμα και ο πιο λατρεμένος σκηνοθέτης έχει ένα αθέατο παρελθόν, που περιμένει τους πιο υποψιασμένους θεατές να το ανακαλύψουν και να το εκτιμήσου. Οι Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x ανακαλύπτουν ένα από αυτά τα δυσεύρετα διαμάντια και το προσφέρουν στα μάτια λίγων και εκλεκτών. Δείτε το ή συμβιβασθείτε με την ιδέα ότι μπορεί να το χάσετε για πάντα».
Το ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το πρωί της Πέμπτης σε δημοσιογραφική προβολή, στο πλαίσιο του διαγωνιστικού τμήματος του φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, ήταν αναμφιβόλως μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία, με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Πρόκειται για την πέρα για πέρα αληθινή ιστορία της Λίντα Ρις και του Μπερτ Πούγκατς, την ιστορία ενός έρωτα τόσο τρελού, που ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια, και μιας έκβασης παντελώς απρόσμενης, αν και παρακολουθώντας προσεκτικά τα στοιχεία που βρίσκονται διάσπαρτα στο σώμα του φιλμ –στις συνεντεύξεις συγγενών και φίλων, και στο άφθονο αρχειακό υλικό– μπορεί ακόμα και αυτή να εξηγηθεί.
«Αυτή μου η ταινία είναι η πιο τρελή απ’ όλες!», δήλωσε περιχαρής κάνοντας μια μικρή εισαγωγή για το φιλμ, ο Μπιλ Πλίμπτον, ο Αμερικανός animator-σκηνοθέτης του «Παντρεύτηκα Έναν Περίεργο» («I Married A Strange Person»), που προβλήθηκε την Πέμπτη το απόγευμα στον κινηματογράφο Απόλλων. Με εμφανείς τις επιρροές από το γιαπωνέζικο animation, ο Πλίμπτον φτιάχνει μια ταινία κινουμένων σχεδίων για ενήλικο κοινό, με «πρωταρχικό στόχο να γελάσουμε και να περάσουμε καλά».
Η ταινία «Περσόνα» («Persona») προβλήθηκε στο πλαίσιο των ειδικών προβολών, ως αφιέρωμα στον πρόσφατα εκλιπόντα Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ταρακούνησε για τα καλά όσους βρέθηκαν στη σκοτεινή αίθουσα. Μια μεγάλη ηθοποιός του θεάτρου παύει στα καλά καθούμενα να μιλάει και να επικοινωνεί με το περιβάλλον της, αν και χαρακτηρίζεται απολύτως υγιής. Η ίδια και η νοσοκόμα που την επιβλέπει μεταβαίνουν στο παραθαλάσσιο εξοχικό της γιατρού που την έχει αναλάβει, όπου αναπτύσσεται μια σχέση που ακροβατεί ανάμεσα στο αρρωστημένο, το εξαρτημένο και το θεραπευτικό.
Μια ταινία παζλ, από το αφιέρωμα στο μεγάλο σκηνοθέτη Όρσον Γουέλς παρακολουθήσαμε –λίγοι σινεφίλ– το απόγευμα της Παρασκευής στον κινηματογράφο «Ιντεάλ». Η ταινία «Είναι Όλα Αλήθεια» («It’s All True»), ως σκηνοθέτες της οποίας αναφέρονται κατά αλφαβητική σειρά οι Όρσον Γουέλς, Ρίτσαρντ Γουίλσον, Μπιλ Κρον, Μάιρον Μέισελ, και Νόρμαν Φόστερ, είναι ουσιαστικά ένας συνδυασμός ντοκιμαντέρ και μιας ταινίας του Γουέλς που έμεινε ημιτελής, χαμένη στα ντουλάπια της εταιρίας παραγωγής και μεγάλο απωθημένο του σκηνοθέτη.
Θα ομολογήσω ότι το είχα παρεξηγημένο. Ενδεχομένως η πηγή της παρεξήγησης είναι ένα θλιβερό βράδυ προ πενταετίας όταν επιστρέφουσα στο σπίτι ύστερα από ένα μάλλον αποτυχημένο ραντεβού εξανάγκασα τον εαυτό μου να φάει ένα ολόκληρο αβοκάντο σκέτο, ή σε κάποια αυτοσχέδια σαλάτα της μαύρης συμφοράς, δεν θυμάμαι, μέχρι που αηδίασα τόσο ώστε απέφυγα να έρθω ξανά σε –γευστική– επαφή μαζί του καθώς ο διάβολος αποφεύγει το εύοσμο λιβάνι. Κατά πάσα πιθανότητα θα είχα διατηρήσει το διακηρυγμένο εμπάργκο μου, αν δεν είχε μεσολαβήσει μια επίσκεψη με την Κέλλυ και τον Γιώργο στην Κανέλα στο Γκάζι την τελευταία εβδομάδα της διαμονής μου στην Αθήνα. Εφόσον είχα καταφθάσει στον τόπο του ραντεβού πολύ καθυστερημένη θεώρησα ότι δεν δικαιούμουν ν’ ασκήσω βέτο στην επιλογή σαλάτας που είχαν ήδη κάνει τα παιδιά, κι έτσι αποφάσισα να υπομείνω καρτερικά το παρασκεύασμα που αναγραφόταν στον κατάλογο ως «σαλάτα βραστό κολοκύθι και αβοκάντο με γραβιέρα».
Το τέλος κάθε χρονιάς και η έναρξη της νέας εμπεριέχει κάποια στοιχεία ρουτίνας, από μια ηλικία κι έπειτα. Καταρχάς ένα εορταστικό τελετουργικό που μεταφέρεται από χρόνο σε χρόνο, εμπλουτίζεται ίσως, όμως κατά βάση δεν αλλάζει. Οι φίλοι που θα δούμε, οι συγγενείς, εορταστικά τραπέζια, γκρίνια για τα παιδιά που χτυπούν το κουδούνι στις επτά το πρωί για να πουν τα κάλαντα –αν κι αυτά λιγόστεψαν πια κι όλο λιγοστεύουν ακόμα. Και μετά φτάνουμε στις ατομικές συνήθειες του καθενός. Στις διεκπεραιωτικές εργασίες που πρέπει να γίνουν για να θεωρήσουμε ότι ο παλιός χρόνος έληξε και μπαίνουμε στον νέο χωρίς χρωστούμενα. Ο καθένας «κλείνει τα βιβλία του» στο τέλος κάθε χρόνου, πληρώνει σε ψυχικό κόστος μια περαίωση για να πιστέψει ότι ξεκινά καινούριος μαζί με το καινούριο έτος. Ορισμένοι άνθρωποι είναι πράγματι τυχεροί και τους ζητείται να πληρώσουν ελάχιστα∙ άλλοι για να ξεχρεώσουν ζητάνε και παίρνουν ψυχικό δάνειο που θα πρέπει να εξοφλήσουν καταβάλλοντας βαρύ τίμημα με όλο και υψηλότερα επιτόκια όσο περνάει ο καιρός.
Ο καιρός χάλασε απότομα. Ύστερα από ένα καλοκαίρι απρόσμενα γλυκό, το Βρετανικό φθινόπωρο κατεύθασε ωσάν ψυχρολουσία –κυριολεκτικά, καθώς μέσα στο τελευταίο πενθήμερο έχει κατεβάσει τόνους νερού, λες και παλεύει ο ουρανός να ισοφαρίσει τάχιστα τις ηλιόλουστες καλοκαιρινές μέρες. Η αρχή του Σεπτέμβρη με βρήκε για μια ακόμη φορά σε ένα νέο σπίτι, μια νέα κατάσταση. Μια εδουαρδιανή κατοικία –ψηλοτάβανη, με χοντρούς τοίχους και άθλια υδραυλικά– μοιρασμένη σε τέσσερις κρεβατοκάμαρες με κοινόχρηστους τους υπόλοιπους χώρους.
Το σπίτι είναι στα μάτια μου πανέμορφο παρά την προφανή φθορά που κομίζει μαζί με τα εκατόν τόσα χρόνια του. Είναι ίσως που τα σαράβαλα ασκούν πάνω μου μια παράξενη γοητεία∙ με ελκύουν οι πληγές που κουβαλάνε∙ μου θυμίζουν κάτι απ’ τον εαυτό μου κι αυτό που έχω επιλέξει να θεωρώ προσωπική μου ιστορία. Κάθε ξέφτισμα του τοίχου, κάθε λεκέ του χαλιού, κάθε σημάδι στα έπιπλα το βλέμμα μου το αγκαλιάζει με αγάπη. Είναι η κάθε ουλή του σπιτιού απόδειξη για το χρόνο που εναποτέθηκε πάνω του –δεν πέρασε ο χρόνος, «έκατσε» στις σκονισμένες γωνιές και περιμένει παρέα με τη σκόνη κι εκείνη την αράχνη που πλέκει ιστούς ανάμεσα στο ταβάνι και το κουρτινόξυλο. Ένας σιωπηλός εισβολέας ο χρόνος∙ ξέρει πως δεν υπάρχει καμιά μορφή αντίστασης που να μπορεί να τον νικήσει, κι έτσι, με το σαρδόνιο χαμόγελο του κατακτητή, παίρνει αυτό που είναι δικαιωματικά δικό του και το κατασπαράζει.
ΑνεμοΔέκτης 