Μουρουνοκέικ και πατατοτουρτάκια

Ξέρω, ξέρω, ο τίτλος αγγίζει (χουφτώνει δηλαδή για τα καλά) το εντελώς σουρεάλ, αλλά βρέθηκα σε μεγάλη αμηχανία ως προς την ονοματοδοσία της αποψινής μου δημιουργίας. Αυτό το ψαρομπιφτέκι στ’ αγγλικά λέγεται fishcake, πιάστε το από ‘κει, ρίχτε μια ματιά και στην φωτογραφία, και οι συνειρμοί γίνονται αμέσως πολύ προφανείς. Κατοχυρώνω λοιπόν την ονομασία «μουρουνοκέικ» και «πατατοτουρτάκια» κι όπου το δείτε από ‘δω και στο εξής να ξέρετε ότι από μένα το ‘κλεψαν. Η σημερινή σουρεαλιστική περιπέτεια ξεκίνησε πριν από λίγο καιρό, στο σουπερμάρκετ, όταν στο ράφι με τις προσφορές είδα ένα λευκό, παχύ, φιλέτο ψαριού, η υφή του οποίου έμοιαζε κάτω απ’ το σελοφάν ενδιαφέρουσα, και σε πολύ ελκυστική τιμή (καθότι ήταν έτοιμο να λήξει). Το πήρα, γύρισα σπίτι, το έχωσα στην κατάψυξη και το ξέχασα. Το θυμήθηκα σήμερα το πρωί όταν ξύπνησα –άγνωστο γιατί– αποφασισμένη να φτιάξω fishsticks, οπότε και το έβγαλα να ξεπαγώσει. Δεν ξέρω τί πήγε στραβά στο ξεπάγωμα, ή ίσως το κακό έγινε όταν πήγα να βγάλω την πέτσα και να το κόψω σε λωρίδες, όπως και να ‘χει με κάποιο τρόπο στο τέλος κατέληξα με ένα ψάρι σε θραύσματα, που δεν μου άφησε άλλη επιλογή, από το να το μετατρέψω σε fishcake, χωρίς αυτή να είναι η αρχική μου πρόθεση. Παρεμπιπτόντως λίγο νωρίτερα είχα κοιτάξει στο λεξικό για να δω τί στο καλό είναι αυτό το «hake» που πήγα και ψώνισα –το βρήκα πολύ διασκεδαστικό όταν ανακάλυψα ότι σήμερα το μενού είχε… μουρούνα. Η μουρούνα είναι ένα είδος μπακαλιάρου, αρκετά λιπαρό ψάρι, από το οποίο φυσικά παράγεται το παλιό καλό μουρουνόλαδο, που στα χρόνια των παππούδων μας σίγουρα, κι ίσως και των γονιών μας χρησιμοποιούνταν ως δυναμωτικό, καθώς είναι πλούσιο σε Ω3 κι άλλα υγιεινά τσιτσιμπλίκια. Η δική μας γενιά ως επί τω πλείστον μάλλον το έχει γλιτώσει, και δεν μπορεί να καταλάβει την φρίκη, που περιγράφεται σε βιβλία εποχής, της υποχρεωτικής κατάποσής του. Κι εγώ δεν μπορώ να πω ότι είχα επίγνωση. Είχα διαβάσει βέβαια σχετικές ιστορίες, αστείες και όχι, ούτε και θυμάμαι πια πού, αλλά ενώ είχα την αίσθηση ότι οφείλει να βρωμάει μια αδιόρατη ψαρίλα, δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ την αληθινή έκταση που μπορεί να πάρει αυτή η μπόχα. Έμελε να το μάθω με τον πιο γελοίο τρόπο που (δεν) θα μπορούσε να σκεφτεί ανθρώπου νους. Μερικά χρόνια πριν, ένα βράδυ αληθινής βαρεμάρας αποφάσισα να το ρίξω στον καλλωπισμό μπας και περάσει η ώρα –πράγμα σπάνιο, γιατί συνήθως βαριέμαι το beauté σαν την αμαρτία. Αφού έκανα στο πρόσωπό μου ό,τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα στο ανυπεράσπιστο πρόσωπό της, βρέθηκα να χρειάζομαι baby oil, ή κάτι παρεμφερές, και έντρομη ανακάλυψα ότι δεν είχα τίποτα που θα μπορούσε να χρησιμεύσει σαν υποκατάστατο. Έψαξα από ‘δω, κοίταξα από ‘κει· τίποτα. Ούτε στιγμή δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό η ιδέα να κατέβω στην κουζίνα να πάρω ελαιόλαδο, αντ’ αυτού μου ήρθε μια συγκλονιστική κι ανεπανάληπτη έμπνευση, η ψυχαναλυτική προέλευση της οποίας παραμένει άγνωστη. Ενθυμούμενη, λοιπόν, ότι μέσα στο συρτάρι έχω ένα μπουκάλι με χάπια Ω3 (fish-oil έγραφε το κουτί, ούτε και ξέρω πού το είχα βρει, σίγουρα δεν το είχα αγοράσει μόνη μου, κάποιος μου το κληροδότησε), και παρατηρώντας ότι το χάπι ήταν ουσιαστικά μια ζελατινοειδής αμπούλα γεμάτη με υγρό –ΛΑΔΙ!– βρήκα απολύτως φυσιολογική και λογική την ιδέα του να τρυπήσω μια αμπούλα και να χρησιμοποιήσω το περιεχόμενό της για να τρίψω την μούρη μου μ’ αυτό. Και εννοείται έκανα την ιδέα μου πράξη μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Τρύπησα το χάπι μ’ ένα ψαλιδάκι, άδειασα το λάδι σ’ ένα μπαμπάκι και άρχισα να το απλώνω στα μούτρα μου με τέτοια ταχύτητα, που όταν η ψαρομπόχα με χτύπησε στη μύτη ήταν ήδη πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ αργά. Ψαροβρωμούσα μουρουνόλαδο για δυο-τρεις μέρες, παρά τα απανωτά πλυσίματα. Και το γεγονός ότι το πρόσωπό μου έλαμπε από υγεία και σφριγιλότητα (μια χαρά δουλειά έκανε το μουρουνόλαδο δηλαδή) δεν ήταν παρηγορητικό ούτε στο ελάχιστο. Και πάλι καλά να λέω. Το ψαλιδάκι μου βρωμούσε περίπου ένα χρόνο, κι ας το ‘βαλα και στην χλωρίνη. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, όπως καταλαβαίνετε, μόλις συνειδητοποίησα τί ψάρι είχα αγοράσει, θορυβήθηκα λιγάκι, ωστόσο δεν παρουσιάστηκε κάποιο οσμικό πρόβλημα, και το μουρουνοκέικ βγήκε πολύ πετυχημένο. Αν δεν με πιστεύετε θα σας δώσω τη συνταγή. Είναι εύκολη, απλή και γρήγορη (επίσης μπορείτε να αντικαταστήσετε την μουρούνα με μπακαλιάρο, ή μια μίξη μπακαλιάρου, και φρέσκου τόνου και σολομού –αλλά μην επιχειρήσετε να το κάνετε μόνο με τόνο ή μόνο με σολομό, θα παραγίνει βαρύ). Είναι νόστιμο και φαντάζομαι πως είναι ένας ωραίος τρόπος για να ταΐσετε το ψάρι σε δύσκολα παιδιά.

Μουρουνοκέικ

Υλικά (για τρία μετρίου μεγέθους ή τέσσερα μικρά, πολλαπλασιάστε ανάλογα)

• Ένα μεγάλο φιλέτο μουρούνα (ή μπακαλιάρο, ή τον αντίστοιχο όγκο σε μείγμα μπακαλιάρου, τόνου, σολομού)
• Ένα μεγάλο καρότο, τριμμένο
• Δυο ψιλοκομμένα φρέσκα κρεμμυδάκια
• Το ξύσμα ενός λεμονιού
• Μισή καυτερή πιπεριά (αν το αντέχετε ή όσο αντέχετε τέλος πάντων)
• Μερικά φύλλα μαϊντανό ψιλοκομμένα
• Λίγο φρέσκο κόλιανδρο, ψιλοκομμένο
• Αλάτι-Πιπέρι

• Ένα αυγό
• Αλεύρι
• Τρίμματα ψωμιού (ή φρυγανιάς, στην Ελλάδα δεν νομίζω ότι κυκλοφορούν breadcrumbs, αλλά είναι εύκολο να τα φτιάξει κανείς στο σπίτι, και είναι πιο νόστιμα από απλή φρυγανιά: απλά ψιχουλιάζεις ένα μπαγιάτικο ψωμί, ραντίζεις με ελάχιστο λάδι και προσθέτεις αρκετή πάπρικα, ξερά μυρωδικά της αρεσκείας σου και ό,τι άλλο μπαχαρικό σε φωτίσει ο Κύριος, και τα ψήνεις στο γκριλ μέχρι να φρυγανιστούν εντελώς –προσοχή μην αρπάξουν φωτιά. Μετά τα τρίβεις όσο ψιλά γίνεται και κρατάνε σε βάζο για αρκετό καιρό, εμένα μου κρατάνε μήνες και μάλιστα εκτός ψυγείου. Είναι θαυμάσια για πανάρισμα ψαριού, κρέατος ή κοτόπουλου)

 Εκτέλεση Δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη μαγειρική ικανότητα ή δεξιοτεχνία. Κάνεις το ψάρι όσο πιο νια-νια είναι ανθρωπίνως δυνατό ψιλοκόβοντας μ’ ένα μαχαίρι, ανακατεύεις ψάρι, καρότο, κρεμμυδάκια, ξύσμα, πιπεριά, μαϊντανό, κόλιανδρο, αλάτι και πιπέρι, σαν να φτιάχνεις κιμά για μπιφτέκια. Πλάθεις τρία μετρίου μεγέθους ή τέσσερα μικρά μπιφτεκόσχημα μουρουνοκέικ, πατώντας τα σφιχτά-σφιχτά για να μην διαλύσουν. Χτυπάς το αυγό και τα βουτάς εκεί πριν τα αλευρώσεις και τα περάσεις απ’ τα τρίμματα του ψωμιού, για να κάνουν μια ωραία κρούστα. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, γύρω στους 200 βαθμούς για είκοσι λεπτά (τα γυρίζουμε μια φορά στον μισό χρόνο) σε λαδωμένη λαδόκολλα. Έτοιμο το μουρουνοκέικ! Μπορείτε να σερβίρετε με μια ωραία σάλτσα λεμονιού: βάζουμε σε ένα βαζάκι ίσες ποσότητες λάδι και λεμόνι και μια (τουλάχιστον) κουταλιά μουστάρδα). Κλείνουμε το βάζο καλά και χτυπάμε σαν τρελοί μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά. Περιχύνουμε το μουρουνοκέικ και τρώμε βγάζοντας ανεξέλεγκτους ήχους απόλαυσης. Πατατοτουρτάκια Υλικά (για ένα muffin tray των 24 κομματιών)

• Τρεις μεγαλούτσικες πατάτες
• Μισό κουτί τυρί Φιλαδέλφεια
• Τέσσερα ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια φρέσκα
• Δυο-τρεις λωρίδες πιπεριές Φλωρίνης ψητές σε λάδι, ψιλοκομμένες
• Ελάχιστη καυτερή πιπεριά πολύ ψιλοκομμένη
• Φρεσκοτριμμένο πιπέρι

Εκτέλεση Κόβουμε τις πατάτες σε σχετικά μικρά κομμάτια, και τις βράζουμε μέχρι να μαλακώσουν σε καλά αλατισμένο νερό (τουλάχιστον είκοσι λεπτά, εξαρτάται απ’ την βραστερότητα της πατάτας). Τις στραγγίζουμε και τις πατάμε με το εργαλείο του πουρέ (προσοχή, όχι με το μίξερ, θα γίνουν αλοιφή και θα είναι άχρηστες) να διαλυθούν αλλά αρκετά χοντροκομμένα. Λαδώνουμε το ταψί με τα φορμάκια, πασπαλίζουμε με ελάχιστο αλεύρι για να μην κολλήσουν και βάζουμε αν έχουμε (δεν είναι κι απαραίτητο) μια χαμηλή στρώση τρίμματα ψωμιού στον πάτο του κάθε φορμακίου. Γεμίζουμε όλα τα φορμάκια με το μείγμα της πατάτας. Φροντίζουμε να μην πατικώσουμε την επιφάνεια, για να ψηθεί με ωραίες φούρλες πρέπει να μείνει αρκετά σαγρέ. Βάζουμε διαδοχικά πάνω από κάθε φορμάκι μια κουταλίτσα Φιλαδέλφεια, μερικά κρεμμυδάκια, και όλα τα υπόλοιπα υλικά, φροντίζοντας να κολλήσουν καλά. Εγώ τα έψησα στους 200 για περίπου μισή ώρα, ωστόσο ενδεχομένως να ήταν καλύτερη ιδέα να προσθέσει κανείς την πιπεριά Φλωρίνης προς το τέλος, κι όχι απ’ την αρχή του ψησίματος, γιατί έχασε το ωραίο χρώμα της και απέκτησε μια κάπως θανατερή όψη –στην γεύση ήταν άψογο το πατατοτουρτάκι, αλλά η εμφάνιση θέλει λίγη δουλειά. Φαντάζομαι ότι αν έβαζα την πιπεριά πέντε-δέκα λεπτά πριν ξεφουρνίσω το οπτικό αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο. Θα σας δώσω μπόνους την καβουροσαλάτα μου (σουριμοσαλάτα δηλαδή), μια και φαίνεται στην φωτογραφία και δεν θέλω να ζηλέψετε. Καβουροσαλάτα Υλικά

• Τρία στικς σουρίμι (θα το βρείτε στον διάδρομο με τα κατεψυγμένα, στο σουπερμάρκετ)
• Τρεις κουταλιές της σούπας μαγιονέζα
• Ένα κουταλάκι του γλυκού κέτσαπ
• Ένα κουταλάκι του γλυκού σάλτσα σόγιας
• Ένα κουταλάκι του γλυκού σάλτα Τεριάκι (δεν χαλάει κι ο κόσμος αν δεν έχετε)

• Ένα πολύ μικρό μαρούλι ή μισό κανονικό
• Μερικά ντοματάκια
• Αγγουράκι ή κολοκυθάκι τουρσί
• 2-3 κρεμμυδάκια φρέσκα
• Λίγο τριμμένο τσένταρ (ή ό,τι κίτρινο τυρί σας βρίσκεται)
• Αλάτι
• Λάδι

Εκτέλεση Σε ένα μικρό μπολάκι ψιλοκόβουμε το σουρίμι, και ανακατεύουμε την μαγιονέζα με την κέτσαπ και τις σάλτσες σε ένα σφιχτό ντρέσινγκ. Ψιλοκόβουμε τα υπόλοιπα λαχανικά και τα ανακατεύουμε όλα μαζί. Τα υλικά της σαλάτας μπορεί ν’ αλλάξουν ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός και την διαθεσιμότητα του ψυγείου σας, εγώ σας λέω τί έχω κάνει στην συγκεκριμένη σαλάτα που βλέπετε στη φωτογραφία. Το ντρέσινγκ αυτό ταιριάζει υπέροχα και σε μακαρονοσάλατα (με ντοματάκια και πολλές πιπεριές). Αυτά για την ώρα, αν δοκιμάσετε πείτε μου να ξέρω πώς πήγε, κι αν έχετε να προτείνετε κάποια βελτίωση όλα τα σχόλια ευπρόσδεκτα!