Guillaume Apollinaire

Μετάφραση απ’ τα Γαλλικά: Εβίτα Λύκου

 

Η δύναμη του καθρέφτη

Βρισκόμουν, ο ανάξιος, μια μέρα, στην κάμαρα με το κρεβάτι το λευκό

Εκεί που η Λίντα θαύμαζε στο τζάμι τη μορφή της

Και έτσι όπως φεύγω, χάριν καθρέφτη, μαζί μου κουβαλώ

Την πρώτη αιτία της απιστίας απέναντί της.

 

Η Λίντα δεν ήταν ίδια όπως πριν, και τώρα πια

Γνωρίζω πως, χάριν καθρέφτη, είναι τουλάχιστον διττή·

Η καρδιά μου, μ’ έναν λόγο που απ’ τον έρωτα αρχινά

Είναι σήμερα άπιστη στην δεύτερη μορφή.

 

Έτσι, απ’ τη μέρα εκείνη, ο νους συχνά παραλληλίζει

Στην κάμαρα που στο γυαλί μια αγνή οφθαλμαπάτη έχει φέξει

Τη μορφή της Λίντα, το πρόσωπο που καθρεφτίζει,

Μα που η καρδιά μου δεν θα βρει την τόλμη να διαλέξει.

 

Αν, άπιστος πάντα, αμφέβαλα για την επιλογή,

Δεν είν’ γιατί η γυναίκα του καθρέφτη είναι πιο όμορφη·

Μα την λατρεύω γιατί υπάρχει και γιατί είναι αληθινή

Και που πεθαίνει σαν το θελήσει η αδερφή της η ενσώματη.

 

Από την Λίντα λατρεύω το καθρέφτισμα το απατηλό

Που την προσομοιώνει ολόκληρη, σχεδόν σαν θρυλική,

Όμως στ’ αλήθεια ζωντανή, παρούσα καθώς είναι εδώ:

Η γυναίκα του καθρέφτη είναι τόσο θαυμαστή!

 

Και το γυαλί που παγώνει τις κινήσεις τις αληθινές

Μένει ψυχρό παρά το έργο του το τρομερό

Η δύναμη του καθρέφτη έχει απατήσει πάνω από έναν εραστές

Που πίστεψαν πως αγαπούν την ομορφιά της μ’ αγάπησαν το πλάνο είδωλο.

 


La force du miroir

J’étais, indigne, un jour, en la chambre au lit blanc
Où Linda dans la glace admirait sa figure
Et j’emportai, grâce au miroir, en m’en allant,
La première raison de devenir parjure.

Linda fut non pareille avant, mais aujourd’hui
Je sais bien qu’elle est double au moins, grâce à la glace ;
Mon cœur par la raison où son amour l’induit
Est parjure à présent pour la seconde face.

Or, depuis ce jour-là, j’ai souvent comparé
Dans la chambre où la glace accepte un pur mirage,
La face de Linda, le visage miré,
Mais mon cœur pour élire a manqué de courage.

Si, parjure toujours, pour choisir j’ai douté,
Ce n’est pas qu’au miroir la dame soit plus belle ;
Je l’adore pourtant d’être en réalité
Et parce qu’elle meurt quand veut sa sœur formelle.

J’adore de Linda ce spécieux reflet
Qui la simule toute et presque fabuleuse,
Mais vivante vraiment, moderne comme elle est :
La dame du miroir est si miraculeuse !

Et la glace où se fige un réel mouvement
Reste froide malgré son détestable ouvrage.
La force du miroir trompa plus d’un amant
Qui crut aimer sa belle et n’aima qu’un mirage.