Το ότι έχω την τάση να τρώω κολλήματα είναι ένα γενικώς παραδεκτό γεγονός. Δεν ξέρω αν γι’ αυτό ευθύνεται μια ανωμαλία του εγκεφάλου ή κάποια χημική ανισορροπία, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν μου κολλήσει κάτι στο μυαλό δεν βγαίνει με κανέναν τρόπο, μέχρι να έρθει η ώρα να φύγει μόνο του, χωρίς ποτέ να έχω καταλάβει πώς λειτουργεί ο μηχανισμός απεξάρτησης. Μεγάλο πρόβλημα έχω πάντα με τα τραγούδια, το έχω ξαναγράψει πιστεύω. Σχετικά συχνά συμβαίνει ν’ ακούσω κάτι που θα μου κάνει ένα γιγάντιο κλικ, και τότε εμμονικά θα το ακούσω ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι σχεδόν να αφομοιωθεί μέσα μου, να επενδύσω την τρέχουσα πραγματικότητά μου πάνω του, να ρουφήξω τις νότες και τα λόγια του. Είμαι ικανή ν’ ακούω το ίδιο άσμα για μέρες, σε μια μόνιμη λούπα που είμαι βέβαιη ότι κάποια στιγμή θα οδηγήσει το συγκάτοικό μου του διπλανού δωματίου τουλάχιστον στην αυτοχειρία. Κάπως έτσι την έπαθα και με το Πρακτορείο του Ξαρχάκου. Το άκουσα εχθές το βράδυ και απλά μπήκε στο μυαλό μου, το κυρίευσε σχεδόν. Αυτό το κείμενο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προσπάθεια να το ξορκίσω.

Έχω δει στο (ευλογημένο) YouTube πολλά πολλά αποσπάσματα από το Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη. Την ταινία δεν την έχω δει. Καθένα απ’ τα τραγούδια που έχω ακούσει στα διάφορα βιντεάκια είναι ένα αριστούργημα μοναχό του. Κάπως βαριά ίσως η δήλωσή μου, αλλά την πιστεύω ακράδαντα και την υποστηρίζω αυτή τη θέση. Η μουσική που έγραψε ο Ξαρχάκος για την ταινία αποπνέει τόση αυθεντικότητα, είναι τόσο ξεκάθαρα εστιασμένη στην εποχή που καλείται ν’ αναπαραστήσει, που δημιουργεί μια αίσθηση του απόκοσμου. Την ταινία φοβάμαι να την δω. Αυτό το βάρος της μουσικής με τρομάζει, με πανικοβάλει σχεδόν. Μου μιλάει με τόσους διαφορετικούς τρόπους που θεωρώ μεγάλο κίνδυνο το να της ανοίξω διάπλατα την πόρτα, να εμπλακώ όχι μόνο με τις μελωδίες και τους στίχους, αλλά και με την πλοκή, με την σκηνοθετική ατμόσφαιρα. Ταυτόχρονα φοβάμαι την απογοήτευση. Έχει αυτή η ταινία με κάποιο τρόπο λάβει μυθικές διαστάσεις μέσα μου, και δεν θέλω να με προδώσει. Ξέρω, είναι ασύνηθες να γράφει κανείς για ένα έργο που δεν έχει δει. Μα θα το δω. Σύντομα. Νομίζω πρέπει: ταιριάζει με τη ρυτίδα στο μέτωπό μου.