Με μπλε μπογιά ζωγραφισμένα τα φτερά μας,

Δυο χελιδόνια φύγαν κλαίγοντας προχθές.

Μια πόρτα ανοίγει κι αλητεύουν τα όνειρά μας

Και μας αφήνουν διαμπερείς, βαθιές πληγές.

 

Πέρασα από την παραλία τ’ άλλο βράδυ,

Σκάει το κύμα χρόνια τώρα στη στεριά.

Σ’ έψαχνα αλλόφρων, μανιασμένη στο σκοτάδι

Πάω να σε πιάσω μα είσαι κιόλας μακριά.

 

Κοιτάζω γύρω κι όλα μοιάζουν πετρωμένα

Ό,τι κι αν ζήτησα το ξέχασα ήδη πια.

Και συνεχίζω να βαδίζω στα χαμένα,

Νεκρή  στεκάμενη γι’ ακόμα μια φορά.

 

Κλαίνε τα χρόνια όσα αφήσαμε να σβήσουν∙

Μην λυπηθείς, μην κουραστώ, μην βαρεθείς.

Κι όταν οι ελπίδες και τα θέλω μας ξεφτίσουν

Θα είναι αργά, τότε μην ψάξεις να με βρεις.