Για τον Άσιμο έχω γράψει ξανά (δείτε εδώ). Το έργο του έχει αποτελέσει για μένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο, όπως και για πολύ άλλο κόσμο φαντάζομαι. Έχει κάτι το ανέμελα θελκτικό στην πολιτική του ουτοπία, κάτι τόσο αυθεντικό και πηγαίο που σε κάνει να ονειρεύεσαι, παρόλο που ξέρεις ότι τα κηρύγματά του είναι ανεφάρμοστα σε μια πραγματική κοινωνία. Σε κάνει να αναρωτιέσαι, να επιστρέφεις διαρκώς στο ρομαντικό «και αν…;», κι αυτή η επιστροφή αποτελεί βασικό δομικό υλικό του «ονειρεύεσθαι», το δε ονειρεύεσθαι αποτελεί βασικό συστατικό της προόδου. Αυτή πιστεύω είναι και η αξία της ουτοπίας (δεν θέλω να μιλήσω για χρησιμότητα, ακούγεται σαν προσβολή η λέξη αυτή πλάι στο άδολο της ουτοπίας).

Πέρα απ’ τον πολιτικό Άσιμο όμως, ανάμεσα στις φάρσες και τον προς πάσα κατεύθυνση πετυχημένο σαρκασμό, υπάρχουν κάποια κομμάτια του που μιλούν για τον άνθρωπο μόνο. Για την απώλεια, για τον φόβο, για την απουσία, για την έλλειψη, για την ελπίδα και την προσμονή. Τραγούδια όπως το «Παπάκι», είναι αυτά που κάνουν τον Άσιμο έναν ολοκληρωμένο καλλιτέχνη -ακόμα περισσότερο, έναν ολοκληρωμένο πολιτικό καλλιτέχνη. Γιατί ο άνθρωπος είναι ον τόσο πολύπλευρο και μυστηριώδες που ποτέ δεν τον ξέρεις. Ποτέ δεν τον ξέρεις όσο κι αν νομίζεις πως τον έμαθες.