Η γοητευτική Ζαν (Μπριζίτ Μπαρντό), κακομαθημένη κληρονόμος, αποφασίζει να εξομολογηθεί τις αμαρτίες της στον ιερωμένο εξάδελφο της, με κατάληξη, αν όχι και αρχικό σκοπό, την αποπλάνηση και του ιδίου. Το παρελθόν της Ζαν όμως φορτωμένο με την υπεροψία της και την αλαζονεία των επιλογών της, έρχεται να την τιμωρήσει, και εν είδη θείας δίκης να κάψει αυτήν που έπαιξε για το κέφι της (;) με τόσες ανδρικές καρδιές και υπολήψεις.

Το «Don Juan» είναι ταινία που χαρακτηρίζεται κλασσική για το είδος της και θεωρείται σταθμός στην ιστορία του αισθησιακού κινηματογράφου. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πιστεύω πως θα μπορούσε να την εντάξει κανείς στην κατηγορία των soft porn ταινιών, καθώς οι προκλητικές σκηνές που θα βρείτε στο «Don Juan» δεν είναι πολύ περισσότερες –ή περισσότερο προκλητικές– από αυτές που θα βρείτε σε μια οποιαδήποτε σχεδόν γαλλική παραγωγή (οι ευρωπαϊκές παραγωγές είναι κατά κανόνα τολμηρότερες, και πολύ πιο εύκολες στα γυμνά πλάνα, από τις αμερικάνικες του mainstream κινηματογράφου, αλλά οι γαλλικές είναι ένα βήμα πιο ελευθεριάζουσες από όλες τις άλλες).

Η πληθωρική παρουσία της σαραντάχρονης τότε BeBe (πρόκειται για την τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση, στο πλευρό του Ροζέ Βαντίμ, του σκηνοθέτη που την έκανε διάσημη), πάνω στην οποία είναι δομημένη ολόκληρη η ταινία, δεν απογοητεύει, ενώ το σενάριο είναι ενδιαφέρον, και το τέλος της θαυμάσια αλληγορικό. Εξαιρετικά φροντισμένα σκηνικά και πολύ προσεγμένη σκηνοθεσία, με σφιχτό μοντάζ και ταχείς εναλλαγές πλάνων, που αυξάνουν το ενδιαφέρον για την εξέλιξη της πλοκής. Το αιώνιο παιχνίδι του αρσενικού με το θηλυκό, παρουσιάζεται εδώ με παραλλαγμένους τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, με τη γυναίκα σε ρόλο ανελέητου κυνηγού-τιμωρού, και τον άντρα σε ρόλο αβοήθητου θηράματος.

Το «Don Juan» δεν είναι φιλμ που κάνει πολιτικές νύξεις (όπως αυτές που θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς πως διαθέτει το σχεδόν σύγχρονό του «Τελευταίο Ταγκό Στο Παρίσι»), αλλά μιλά αποκλειστικά για τις ανθρώπινες σχέσεις και τη δυσκολία κατανόησης ανάμεσα στα δύο φύλα, για διαφορετικές προσδοκίες και για την επιρροή που αναπόφευκτα ασκεί ο ένας στον άλλο εραστή. Πρόκειται για ένα θέμα διαχρονικού ενδιαφέροντος, σε μια καθ’ όλα φροντισμένη ταινία από την οποία δεν θα απογοητευτείτε παρά μόνο αν τη νοικιάσετε έχοντας «ροζ» προσδοκίες.

 

Δημοσιεύτηκε στο Movieworld.gr τον Αύγουστο του 2008