ΑνεμοΔέκτης XXI

Κι ύστερα γίναμε ωραία φωτογραφία… και κρεμαστήκαμε μες την τραπεζαρία…

Ένα πράγμα μπορεί κανείς να θεωρεί δεδομένο πέρα από κάθε αμφιβολία και χωρίς καμιά αμφισβήτηση. Οι καιροί αλλάζουν. Ο χρόνος περνάει και φέρνει μαζί του τεράστιες και αναπάντεχες μεταβολές. Γράφω σήμερα το εικοστό πρώτο κείμενο για τη στήλη Ανεμοδέκτης που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2007. Δυο χρόνια παρά κάτι λίγο, και απολύτως τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο από την ημέρα εκείνη που καθισμένη στο στενάχωρο αλλά ηλιοφώτιστο γραφείο του υπνοδωματίου μου στο Κερατσίνι, με την ατμόσφαιρα βαριά απ’ την πυρκαγιά που ακόμα μαινόταν στον Υμηττό έγραφα το πρώτο από τα μηνιαία μου σχόλια που, μεγάλη τιμή για μένα, φιλοξενήθηκαν όλο αυτό το διάστημα στις σελίδες του Movieworld. Μέσα απ’ τα είκοσι κείμενα που προηγήθηκαν του παρόντος, μπορεί κανείς να διακρίνει εύκολα τη διάθεση, την πορεία ζωής, τις εμπειρίες, τις απογοητεύσεις, τις απόψεις και τον τρόπο σκέψης της γράφουσας. Αρκετές φορές σας απηύθυνα το λόγο σε δεύτερο πρόσωπο. Δεν ξέρω αν άγγιζε τον αναγνώστη πάντα αυτό που είχα να πω. Δεν ξέρω αν στάθηκε έστω και ένα απ’ αυτά τα κείμενα χρήσιμο σε έστω κι έναν άνθρωπο. Αν κάτι στα κείμενά μου άγγιξε κάποια ψυχή, αν κάποιος τράβηξε το βλέμμα απ’ την οθόνη του υπολογιστή του έχοντας δει έστω μια μικρή πτυχή της ζωής με άλλο μάτι, αν κάτι τέτοιο συνέβη έστω και μια φορά είμαι ευτυχής και έχει εκπληρωθεί ο πόθος του ανθρώπου που έχει διεκδικήσει μερίδιο στο δημόσιο λόγο.

Μέσα στο χρονικό διάστημα αυτό συνέβησαν πολλά. Κερδίσαμε, χάσαμε, προδώσαμε, προδωθήκαμε, ταξιδέψαμε, αρρωστήσαμε, γελάσαμε και κλάψαμε, γνωρίσαμε ανθρώπους και χάσαμε άλλους. Τίποτα δεν παρέμεινε ίδιο, κι όμως δεν είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι. Παραμένουμε τα ίδια βιολογικά όντα. Έχει ο καθένας ένα όνομα, ένα ιδιαίτερο βλέμμα, την ίδια μυρωδιά ακόμα κι αν αλλάξαμε αποσμητικό. Κι αν αλλάξαμε τρόπο σκέψης και προσδοκίες, το πεντάχρονο παιδί που υπήρξαμε κάποτε παραμένει μέσα μας αναλύωτο και μας επαναφέρει πάντα στον άνθρωπο που υπήρξαμε πριν μας διαπλάσουν οι περιστάσεις. Όταν παίρνεις μια στιγμή ως σημείο εκκίνησης και κοιτάς τον εαυτό σου να προχωρά, όταν μπορείς να πάρεις αποστάσεις και να εκτιμήσεις τα λάθη και τα σωστά, είναι εύκολο να εκπλαγείς μ’ αυτό που θα δεις. Παρατηρείς ας πούμε –για να μην κοροϊδευόμαστε, εγώ παρατηρώ– ότι η ζωή σε έχει βγάλει σε έναν δρόμο εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι φανταζόσουν, περίμενες και ήλπιζες. Ακόμα κι αν οι αντικειμενικοί στόχοι έχουν επιτευχθεί, η αίσθηση είναι εντελώς διαφορετική απ’ αυτό που είχες κατά νου όταν έκανες τα προσεκτικά σου σχέδια. Καμιά φορά αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να έρθει σαν σοκ. Ενώ πρακτικά γνωρίζουμε ότι το μέλλον μας πολύ λίγο βρίσκεται στο χέρι μας να το ορίσουμε, εκπλησσόμαστε πάντα με το αναπάντεχο και το απρογραμμάτιστο. Περιέργως καμιά φορά θυμώνουμε κιόλας.

Πόση ενέργεια όμως πάει χαμένη στο να θλιβόμαστε και να μεμψιμοιρούμε για πράγματα που δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε. Δεν αναφέρομαι στα πράγματα που συνέβησαν και γι’ αυτό δεν μπορούν να μεταβληθούν πια, αναφέρομαι στην τάξη των πραγμάτων που είναι η αέναη μεταβολή των πάντων, πέρα απ’ την ανθρώπινη θέληση και εξουσία. Δεν εννοώ μ’ αυτό ότι υπάρχει κάποια ορισμένη μοίρα ή ειμαρμένη που έχει προδιαγεγραμμένες όλες τις εξελίξεις. Μάλλον το αντίθετο. Μπορεί ο καθένας να αποφασίσει ο ίδιος προς τα πού η ζωή του θα εξελιχθεί. Αυτό που δεν μπορεί να αποφασίσει και να επιβάλει είναι η στασιμότητα. Ό,τι θα γίνουν οι αλλαγές θα γίνουν. Το θέμα είναι πόσο ρόλο θα παίξουμε εμείς σε ό,τι είναι να έρθει. Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια απ’ όταν ξεκίνησα να γράφω αυτή τη στήλη. Μέσα στα δυο χρόνια αυτά έχουν αλλάξει πολλά. Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από το καλοκαιρινό εκείνο ξημέρωμα που έλαβα το πρώτο e-mail από τον μελλοντικό μου διευθυντή. Μαζί περάσαμε πολλά σκαμπανεβάσματα, επιτυχίες, ατυχίες, δράματα και χαρές. Δεν ήταν μια επαγγελματική γνωριμία, αλλά μια γνωριμία ζωής, μια γνωριμία που σε έναν βαθμό μου μετέβαλε τη ζωή, και έπαιξε ρόλο στις όσες αλλαγές επρόκειτο να ακολουθήσουν.

Όσο προχωράω στα μονοπάτια της ζωής βλέπω και καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι και παραδέχομαι ότι αυτό που παίζει ρόλο είναι οι λεπτομέρειες. Ο σοφός λαός λέει «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος», και κάνει λάθος, γιατί στην πραγματικότητα «όσα φέρνει η στιγμή» δεν τα φέρνει τίποτε άλλο. Όλα τα γεγονότα που συντάραξαν τη ζωή μου κι έφεραν τα πάνω κάτω ήταν ζητήματα στιγμών. Οριοθετημένη είναι όλη μου η ζωή, ακροβατεί στην στιγμή πριν και τη στιγμή μετά, εξαρτώμενη απ’ τον ελάχιστο χρόνο της ενδιάμεσης στιγμής όπου πατήθηκε η σκανδάλη και πυροδοτήθηκε μια σφαίρα προορισμένη ν’ αλλάξει τα πάντα. Μια στιγμιαία κατάφαση ή άρνηση εν αγνοία μας μπορεί να χαράξει μια μη αναστρέψιμη πορεία στον χάρτη του βίου μας. Ποτέ στην ιστορία μου μια απόφαση που έλαβα μετά από σκέψη και περισυλλογή δεν επηρέασε το μέλλον μου όσο οι στιγμιαίες αποφάσεις, οι ασήμαντες, οι ασυναίσθητες επιλογές. Όπως μια τυχαία κουβέντα από κάποιον ξένο μπορεί να σε μαγνητίσει και να σε κάνει έρμαιο ενός παράλογου πάθους, όπως μια τυχαία κουβέντα μπορεί να δημιουργήσει πληγές αγιάτρευτες… όλα είναι κρυμμένα στη λεπτομέρεια. Όλες οι μεγάλες εικόνες άλλωστε είναι συντεθειμένες από μικρές λεπτομέρειες, μικρές πινελιές που μια-μια δεν τις πιάνει το μάτι.

Από εκείνο τον Αύγουστο του 2006 έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια. Στα τρία χρόνια αυτά δούλεψα πολύ γι’ αυτή την μικρή διαδικτυακή γωνιά, κουράστηκα, αγχώθηκα, τσακώθηκα, φώναξα, στεναχωρήθηκα και καμιά φορά απηύδησα. Όλα αυτά είναι προαπαιτούμενα της δημιουργικής διαδικασίας. Είδα το site ν’ αλλάζει, περάσαμε κι από σαράντα κύματα, αλλά δεν έχει σημασία. Όλοι όσοι δουλέψαμε, είτε πολύ, είτε λίγο, γι’ αυτό τον ιστοχώρο δεν μείναμε χωρίς ανταμοιβή. Μάθαμε –έμαθα– πολλά πράγματα. Αλλάξαμε –άλλαξα– σαν άνθρωποι. Ωριμάσαμε –ωρίμασα– σαν χαρακτήρες και επαγγελματίες. Αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο το Movieworld παραμένει ενεργό μέσα σ’ όλ’ αυτά τα χρόνια, παρά τις δυσκολίες και τον ανταγωνισμό, είναι γιατί μέσα στο team υπάρχει καρδιά και χαρακτήρας. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι αλλάζουν, και φυσικό είναι ν’ αλλάζουν, να φεύγουν παλιοί και να έρχονται καινούριοι, υπάρχει πάντα μαγιά κι η σπίθα διατηρείται.  Για μένα, από όταν δημοσιεύτηκαν οι πρώτες αδέξιες αράδες μου εδώ, έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Οι περιστάσεις είναι τέτοιες ώστε δεν μπορώ πια να υποσχεθώ ακρίβεια στο μηνιαίο ραντεβού μας. Γι’ αυτόν, και άλλους λόγους, πιστεύω ότι ο Ανεμοδέκτης έκανε τον κύκλο του και είναι καιρός πια ν’ αποσυρθεί. Θα ήταν για μένα μεγάλη χαρά αν κάπου εκεί έξω, κάπου στις «βουνοπλαγιές του διαδικτύου» υπήρξε έστω και ένας αναγνώστης που περίμενε το μηνιαίο ραντεβού μας με ανυπομονησία. Θα υποθέσω πως υπήρξε και αυτόν τον αναγνώστη θα ευχαριστήσω για την παρέα, θα κουνήσω ευγενικά το μαντίλι και θα αποσυρθώ στην ομιχλώδη γωνιά του πλανήτη που με έριξαν οι στιγμιαίες και οι καλομελετημένες αποφάσεις μου να ζήσω για τα επόμενα τουλάχιστον τρία χρόνια. Θέλω να πιστεύω πως το αντίο δεν είναι οριστικό. Δεν το σκοπεύω άλλωστε να πω οριστικά αντίο. Για την ώρα λοιπόν, για τον προσορινό μας αποχαιρετισμό θέλω να αφιερώσω σε εμάς, ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια του Φρανκ Σινάτρα, ένα απ’ τα τραγούδια που πρέπει πιστεύω κανείς να παίρνει ως οδηγίες ζωής. Είθε να κάνουμε πάντα τα πράγματα «με τον δικό μας τρόπο». Με τις δικές μας στιγμιαίες αποφάσεις. Με τα δικά μας λάθη. Με τις δικές μας βλακείες και παραλήψεις. Κανείς δεν ξέρει τί επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά ό,τι είναι να έρθει, ας έρθει our way.

And now, the end is near,
And so I face the final curtain.
My friends, I’ll say it clear;
I’ll state my case of which I’m certain.

I’ve lived a life that’s full –
I’ve traveled each and every highway.
And more, much more than this,
I did it my way.

Regrets? I’ve had a few,
But then again, too few to mention.
I did what I had to do
And saw it through without exemption.

I planned each charted course –
Each careful step along the byway,
And more, much more than this,
I did it my way.

Yes, there were times, I’m sure you knew,
When I bit off more than I could chew,
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall
And did it my way.

I’ve loved, I’ve laughed and cried,
I’ve had my fill – my share of losing.
But now, as tears subside,
I find it all so amusing.

To think I did all that,
And may I say, not in a shy way –
Oh no. Oh no, not me.
I did it my way.

For what is a man? What has he got?
If not himself – Then he has naught.
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels.
The record shows I took the blows
And did it my way.

Yes, it was my way.

Δημοσιεύτηκε στο Movieworld.gr τον Ιούλιο του 2009