Στα ίχνη του τείχους

Το π@π@κι ταξιδεύει συχνά. Αύτη τη φορά βρεθήκαμε στην παλιά πρωτεύουσα της Πρωσίας και νυν κέντρο της ενοποιημένης Γερμανίας. Τρεις μέρες διαμονής αρκούν για να σας φέρουμε μια μικρή γεύση από τον αέρα του Βερολίνου. Τον πολύ παγωμένο αέρα του Βερολίνου πρέπει να προσθέσουμε…

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ταξιδέψει κανείς. Μπορεί να πετάξει πρώτη θέση, να καταλύσει στα πολυτελέστερα ξενοδοχεία, να συμμετέχει σε οργανωμένες εκδρομές. Μια άλλη ιδέα είναι να εξασφαλίσεις τα φθηνότερα εισιτήρια και τον πιο οικονομικό τόπο διαμονής. Σκοπός του δικού μας  ταξιδιού ήταν η επαφή με το άλλο, η καλοπέραση πάει στην άκρη και το μυαλό επικεντρώνεται στην συγκέντρωση μοναδικών εμπειριών. Μείναμε σε ένα Hostel, στο Rauthaus Shöneberg, κάτω από συνθήκες πολύ αξιοπρεπείς αλλά ελάχιστα πολυτελείς. Μην πιστέψετε ότι επρόκειτο για την έσχατη λύση, ήταν απλά θέμα επιλογής.

Στο εξωτερικό τα Hostels είναι εξαιρετικά διαδεδομένα, ακόμα κι αν αυτή η ιδέα ξενίζει τους καλοπερασάκηδες. Άλλωστε μιλάμε μόνο για τον βραδινό ύπνο. Στην διάρκεια της ημέρας καταφύγαμε σε ένα παλιό κόλπο γαλλικής προέλευσης και αισθητικής. Η λέξη είναι flâneurie. Το νόημα της φαντάζει ξένο σε αυτούς τους καιρούς που προσπαθούμε όλοι, αχόρταγα,  να συμπυκνώσουμε τις περισσότερες εμπειρίες σε όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο. Ένας flâneur δεν έχει ως στόχο να δει τα κυριότερα αξιοθέατα και τα πιο mainstream σημεία μιας πόλης. Πιστεύει ότι για να μάθεις, να καταλάβεις κάτι από μια πόλη πρέπει να την περπατήσεις. Άσκοπα. Χωρίς προδιαγραμμένη πορεία. Έτσι κι εμείς. Ξεκινήσαμε χωρίς να έχουμε ένα συγκεκριμένο προορισμό. Και η πόλη δεν μας απογοήτευσε…

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2005

Μια γυάλινη πόρτα είναι το μόνο που εμποδίζει την εξόρμηση μας στο Βερολίνο. Το εμπόδιο παραμερίζεται εύκολα. Μόλις βάλουμε τα γάντια μας και τυλίξουμε τα κασκόλ μας είμαστε έτοιμες για την πρώτη μας, διερευνητική έξοδο στην πόλη. Περπατάμε μέχρι την διπλανή στάση του μετρό. Εκεί προκύπτει το πρώτο πολιτισμικό σοκ. Πόσες γραμμές σταθερής συγκοινωνίας έχουμε στην Αθήνα; Τρεις, τέσσερις αν μετρήσουμε τον Προαστιακό. Δεν μπήκαμε καν στον κόπο να μετρήσουμε τις γραμμές του Βερολίνου. Πρόκειται για έναν δαιδαλώδη λαβύρινθο. Τα μέσα σε πάνε παντού, μόλις καταφέρεις να αποκρυπτογραφήσεις το πολύχρωμο σχεδιάγραμμα. Μπαίνουμε στο βαγόνι και επιλέγουμε στην τύχη σε ποια στάση θα κατεβούμε: Alexander Platz.

Βγαίνοντας από τον υπόγειο βρισκόμαστε μέσα σε ένα ονειρικό τοπίο. Η πόλη είναι κρυμμένη στην ομίχλη. Ένα μαλακό κουκούλι τυλίγει τα πάντα δημιουργώντας μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Και η περιπλάνηση ξεκινά. Λίγα βήματα έξω από τον σταθμό βρίσκεται ο πύργος της τηλεόρασης. Το κτίριο μετρά 365 μέτρα ύψος, αυτή τη στιγμή βλέπουμε μόλις τα 150 λόγω της ομίχλης. Την επόμενη μέρα διαπιστώνουμε με έκπληξη ότι ο πύργος δεν είναι μια απλή τσιμεντένια στήλη αλλά στην κορυφή του υπάρχει μια σφαίρα κρυμμένη στην ομίχλη. Μέσα στην σφαίρα βρίσκεται ένα εστιατόριο, το οποίο δεν καταφέραμε να επισκεφθούμε λόγο του δικού μας χαμηλού προϋπολογισμού.

Παντού στο κέντρο της πόλης υπάρχουν μικρά πάρκα, μικρές γωνιές και όμορφες διαδρομές μέσα από ψηλά δέντρα. Βοηθούσης της εποχής, τα φύλλα των δέντρων δημιουργούν έναν απίστευτο συνδυασμό χρωμάτων. Κόκκινο, πορτοκαλί, καφέ, κίτρινο και όλες τις ζεστές αποχρώσεις του πράσινου. Περιπλανιόμαστε στα γραφικά δρομάκια μέχρι που συναντάμε ένα από τα κανάλια που διασχίζουν την πόλη. Πλοιάρια βολτάρουν στα ήσυχα νερά ενώ ένα σμήνος κατάμαυρα πουλιά πετούν κράζοντας πάνω από τα κεφάλια μας. Η κίνηση στους δρόμους του Βερολίνου είναι πολύ αραιή, ο κόσμος χρησιμοποιεί το ποδήλατο για τις μετακινήσεις του και το στοιχείο αυτό προσθέτει μια γραφικότητα στο τοπίο.

Τα φώτα στους δρόμους σιγά-σιγά ανάβουν. Η ώρα είναι περασμένη. Έχουμε πλέον μάθει τα βασικά και αύριο μας περιμένει μια καινούρια μέρα. Επιστρέφουμε ξεθεωμένες αλλά ενθουσιασμένες στο Shöneberg. Το μόνο που έχουμε κουράγιο να κάνουμε είναι να ρυθμίσουμε το ξυπνητήρι για την επομένη.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2005

Σημερινή μας στάση η Potsdamer Platz. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η πλατεία, κατεστραμμένη από τους βομβαρδισμούς, και ευρισκόμενη ανάμεσα στον Βρετανικό, Αμερικανικό και Ρωσικό τομέα είχε μετατραπεί σε νεκρή ζώνη. Η Potsdamer Platz είναι σήμερα ένα μοναδικό δείγμα σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Θαυμάζοντας τους λαμπερούς, γυάλινους ουρανοξύστες επιλέγουμε έναν δρόμο που μας βγάζει στο κτίριο του Γερμανικού Κοινοβουλίου. Το θέαμα είναι μοναδικό. Μια εντυπωσιακή ενσωμάτωση ενός μοντέρνου γυάλινου θόλου στο παραδοσιακό κτίριο. Η είσοδος είναι ελεύθερη και επωφελούμαστε από το χαλαρό μας πρόγραμμα, που μας επιτρέπει να στηθούμε στην τεράστια ουρά για να ρίξουμε μια αφ’ υψηλού ματιά στο Βερολίνο.

Από εκεί ψηλά επιλέγουμε στα τυφλά έναν δρόμο που σπεύδουμε να ακολουθήσουμε μόλις πατήσουμε ξανά το πόδι μας στη γη. Σύντομα βρισκόμαστε μπροστά από την Πύλη του Βρανδεμβούργου, εκεί όπου παλιά η πόλη τελείωνε και άρχιζε το δάσος. Ένα έγκλημα συντελείται μπροστά στα  μάτια μας. Μια ανάσα από το ιστορικό μνημείο, κατασκευάζεται η καινούρια αμερικανική πρεσβεία. Η Πύλη μοιάζει να πνίγεται ανάμεσα στα τσιμεντένια κτίρια και οι οικοδομικές εργασίες φαντάζουν προσβλητικές απέναντι στην ιστορία. Η φωτογραφική μηχανή υψώνεται για να αποθανατίσει την σκηνή. Την στιγμή εκείνη ακριβώς, η πρώτη σταγόνα της βροχής προσγειώνεται στον φωτογραφικό φακό. Η φωτογραφία βγαίνει και ανοίγουν οι ουρανοί.

Περπατάμε γρήγορα, και προσπαθώντας να ξεφύγουμε από την μπόρα, βρίσκουμε καταφύγιο στο παρακείμενο ιστορικό μουσείο. Ενδιαφέρουσα η ιστορία των Ουγενότων και της υποδοχής των γάλλων προτεσταντών στην Γερμανία, σύντομα όμως ξεκινάμε για μια πιο δυναμική περιπέτεια. Και αυτή τη φορά έχουμε στόχο. Θέλουμε να δούμε το Checkpoint Charlie. Βρισκόμαστε αρκετά μακριά σύμφωνα με τον τουριστικό χάρτη που διαθέτουμε. Η συντομότερη διαδρομή προϋποθέτει την επιστροφή μας στην Potsdamer Platz. Και από εκεί; Είναι απλό… θα ακολουθήσουμε τα ίχνη του τείχους. Το τείχος του Βερολίνου έπεσε δεκαέξι χρόνια πριν, κάποια κομμάτια του παραμένουν ζωντανά μνημεία και στο κέντρο της πόλης οι γερμανοί έχουν σημαδέψει με μια λωρίδα από τούβλα την παλιά τοποθεσία του.

Η απόφαση ελήφθη. Δεν είναι εύκολο να ακολουθήσεις το τείχος. Κάνει ζιγκ-ζαγκ, κρύβεται κάτω από κτίρια, διασχίζει τους δρόμους και επανέρχεται σε προηγούμενα σημεία. Όχι, δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά! Μετά κόπων και βασάνων φτάνουμε τελικά στον προορισμό μας. Το Checkpoint Charlie είναι ένα κομμάτι της ιστορίας του 20^ου αιώνα. Το μουσείο που βρίσκεται δίπλα συμπληρώνει τα κενά. Για κάποιον που γνωρίζει την ταραγμένη πορεία του Βερολίνου είναι άκρως συγκινητικό. Η νύχτα έχει ήδη πέσει. Η σημερινή μέρα τελείωσε, απομένει μια ακόμα…

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2005

Σήμερα ξυπνάμε νωρίτερα από τις προηγούμενες ημέρες. Για την ακρίβεια… πολύ νωρίς. Έξι  η ώρα το πρωί είμαστε ήδη στον δρόμο. Το μετρό έχει μόλις ξεκινήσει τα δρομολόγια του και μέσα στο βαγόνι, αγουροξυπνημένοι βερολινέζοι κατευθύνονται προς τις δουλειές και τα σχολεία τους. Αγουροξυπνημένες κι εμείς ετοιμαζόμαστε για μια ακόμα περιπλάνηση. Αλλάζουμε γραμμές για πολύ ώρα προσπαθώντας να αποφασίσουμε που θα καταλήξουμε. Οι πληροφορίες μας έλεγαν, ότι ο ζωολογικός κήπος θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα για επίσκεψη. Εμάς από την άλλη μεριά, δεν μας εξιτάρει ιδιαίτερα το θέαμα των φυλακισμένων ζώων, έστω και κάτω από τις καλύτερες συνθήκες. Η πρόταση λοιπόν απορρίπτεται.

Αποφασίζουμε όμως να κατεβούμε στην ομώνυμη στάση. Zoologischer Garten. Βγαίνουμε στο τσουχτερό κρύο και κατευθυνόμαστε στο πουθενά. Τα μαγαζιά μόλις έχουν αρχίσει ν’ ανοίγουν. Προκειμένου να αποφύγουμε την παγωνιά μπαίνουμε σε μια σκεπαστή αγορά. Όσο κι αν θέλουμε να πρωτοτυπήσουμε και να το παίξουμε μποέμ ταξιδιώτισσες, δεν θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε σπίτι χωρίς δωράκια για συγγενείς και φίλους. Και τι καλύτερο υπάρχει από την σοκολάτα! Όσο η μέρα παίρνει τα πάνω της εμείς διαλέγουμε από ένα μικρό μαγαζί όλες τις γεύσεις και τους συνδυασμούς σοκολάτας που δεν μπορούμε να βρούμε στην Ελλάδα.

Χαζεύοντας τις βιτρίνες πέφτουμε πάνω στο Hard Rock Café του Βερολίνου το οποίο δεν θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε, χωρίς να πάρουμε την απαραίτητη αναμνηστική κονκάρδα. Ο χρόνος μοιάζει να κυλά γρηγορότερα παρά ποτέ και η μέρα φεύγει σαν αστραπή. Πρέπει να προλάβουμε κι ένα αεροπλάνο… Το αεροδρόμιο Schoenefeld απ’ όπου αναχωρούν οι πτήσεις charter είναι το πιο απομακρυσμένο από τα τρία του Βερολίνου. Αυτό σημαίνει ότι εξασφαλίζουμε μια ακόμα θαυμάσια βόλτα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Αποχαιρετάμε την πόλη μέσα από τα παράθυρα του επίγειου σιδηροδρόμου. Όταν πια μπαίνουμε στο αεροπλάνο και ξεκινά η απογείωση είναι πολύ σκοτεινά για να διακρίνουμε οτιδήποτε πέρα από τα θολά φώτα των δρόμων και των αυτοκινήτων που κινούνταν προς κάθε κατεύθυνση. Ουδέποτε αντιλήφθηκαν την άφιξη μας και σίγουρα ούτε την αναχώρηση μας. Εμείς όμως κάναμε κάτι από αυτή την πόλη δικό μας, την περπατήσαμε, την νιώσαμε, την αγαπήσαμε έστω και αν η επίσκεψη μας κράτησε λίγο.

Αλίκη Δαρζέντα και Εβίτα Λύκου

Δημοσιεύτηκε στο Π@π@κι τον Δεκέμβριο του 2005