Ένας χειμώνας που ξεκίνησε πρόωρα μέσα στο Σεπτέμβρη, και έπειτα φαίνεται να έφυγε για διακοπές. Ο καιρός στην Αθήνα μοιάζει ένα διαρκές καλοκαίρι, με ελάχιστα ξεσπάσματα, που όταν συμβούν πνίγουν την πόλη σε καταρράκτες νερού, αλλά στεγνώνουν γρήγορα, αφήνοντας τον ήλιο να λάμψει και πάλι, ως μη όφειλε, Δεκέμβρη μήνα… Ένα μικρό ιστορικό από το τέλος του Αυγούστου θα μας πείσει ότι ο καιρός παραφρόνησε, οι εποχές ξεκουρδίστηκαν και κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το τι θα του κατεβάσει την επόμενη.

Την Δευτέρα 21 Αυγούστου 2006 σημειώθηκε η πιο ζεστή μέρα του 2006 με 42 °C στο κέντρο της Αθήνας.

Κόντρα στον ήλιο η εικόνα «καίγεται». Η γυαλιστερή επιφάνεια αντανακλά το λαμπερό φως και τυφλώνει τα μάτια. Ο ουρανός της Αθήνας φλέγεται και κοχλάζει, καθώς η φύση φαίνεται να εκδικείται για την κακομεταχείριση που της επιφύλαξε ο άνθρωπος από τη Βιομηχανική Επανάσταση και ύστερα.

Σχεδόν είκοσι μέρες αργότερα, στις 10 Σεπτεμβρίου, θυελλώδεις Βοριάδες διέτρεχαν το Αιγαίο, με ριπές ανέμου που έφταναν τα εκατόν τέσσερα χιλιόμετρα την ώρα.

Οι δυνατοί άνεμοι τραντάζουν τα δέντρα, ταράζουν όλη την πόλη, και αναταράσσουν το Αιγαίο διακόπτοντας τις θαλάσσιες επικοινωνίες. Οι μετεωρολόγοι ξέρουν να εξηγήσουν την προέλευση και την κατεύθυνση των θυελλωδών ανέμων, όμως ο άνθρωπος συνήθως νιώθει ανυπεράσπιστος μπροστά στη δύναμη τους. Ο αέρας δεν έχει σεβασμό για τα αιωνόβια, γι’ αυτό και αποτιμάται θετικά ως «άνεμος της αλλαγής», που θα μας απαλλάξει από τους μαθουσάλες.

Στις δεκαοχτώ του ίδιου μήνα ισχυρές καταιγίδες έπληξαν την πρωτεύουσα.

Μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου ένα μισοφέγγαρο σχηματίζεται εκεί που οι υαλοκαθαριστήρες απομακρύνουν τις σταγόνες της βροχής. Τα πάντα γύρω μουσκεμένα και η κίνηση των οχημάτων διεξάγεται με δυσκολία. Ένα βρεγμένο παράθυρο μετατρέπεται, με τη βοήθεια μιας ανορθόδοξης φαντασίας, σε πρίσμα που οδηγεί σε άλλους κόσμους. Ένας παραμορφωτικός καθρέπτης που διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Ένας μεγεθυντικός φακός που εστιάζει σε αμφιβόλου χρησιμότητας λεπτομέρειες.

Στις 5 Οκτωβρίου, μια παράξενη ομίχλη περιόρισε την ορατότητα στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος στα εκατό μέτρα.

Η ομίχλη μπορεί να παρεμβάλλεται ανάμεσα σε σένα και τον κόσμο, σαν μια αραχνοΰφαντη κουρτίνα. Το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να δώσει μια φωτογραφία παρμένη μέσα από τρία διαδοχικά τζάμια. Η εικόνα είναι, όχι παραμορφωμένη ή δυσδιάκριτη, αλλά ομιχλώδης. Παρεμβαίνει ο φυλακισμένος ανάμεσα στο γυαλί χώρος, και οι αντανακλάσεις σε αυτό. Στόχος δεν είναι να απαθανατιστεί ένα αντικείμενο, αλλά να αποτυπωθεί το οπτικό ταξίδι μέχρι το αντικείμενο αυτό.

Στις είκοσι εννιά Οκτωβρίου, απότομες νεροποντές μούσκεψαν την Αττική.

Ξαφνικά τα πάντα είναι βρεγμένα. Μετά από λίγο όλα φαίνεται να έχουν μια διάθεση να επιπλεύσουν. Τα μεγάλα μηχανικά κτήνη που λυμαίνονται τους ασφαλτόστρωτους δρόμους όμως,] δεν έχουν ελπίδα να αφεθούν ανάλαφρα και να παρασυρθούν από την γαργαλιστική μανία των υδάτων. Λαμαρίνα και ελαστικά. Υλικό πολύ βαρύ για να πάει με το ρεύμα.

Στις 4 Νοεμβρίου καταγράφηκαν 8,5 °C, η χαμηλότερη μέγιστη θερμοκρασία για το πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου από το 1897!

Ο ουρανός στο χρώμα του πάγου, με βαριά σύννεφα έτοιμα να καταπλακώσουν τον αδιάφορο κόσμο που περιδιαβαίνει από κάτω τους. Τα καλώδια που κρέμονται από κολόνα σε κολόνα λες και απαιτούν να οριοθετήσουν τον ορίζοντα, δεν δείχνουν ικανά να συγκρατήσουν την πίεση που απορρέει από έναν ουρανό που δεν θέλει να υποδουλωθεί.

Κατόπιν αυτού… τίποτα! Ο χειμώνας, φαίνεται, αποφάσισε πως δεν μένει πια εδώ και, εκτός από κάποιες σποραδικές επισκέψεις, μας αγνοεί παντελώς…

Καταγάλανος ουρανός, πεντακάθαρος και λουσμένος στο φως μιας εξαιρετικά καλοκαιρινής ημέρας. Όσο ευχάριστο κι αν φαντάζει, είναι μάλλον όχι φυσιολογικό για τα δεδομένα της εποχής. Αν μπορούμε να χαιρόμαστε υπέροχες καλοκαιρινές μέρες στις αρχές του Δεκέμβρη είναι γιατί δεν φροντίσαμε, συλλογικά ως ανθρωπότητα και ατομικά ως πολίτες, δεν μεριμνήσαμε και δεν μεριμνούμε, για να σταματήσουμε μια περιβαλλοντική καταστροφή που συντελείται εδώ και τουλάχιστον εκατόν πενήντα χρόνια στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης.

Το φαινόμενο είναι τουλάχιστον πανευρωπαϊκό και εκδηλώνεται έντονα στα κεντρικά της ηπείρου, όπου τα αποδημητικά πτηνά δεν μπαίνουν στον κόπο να πετάξουν νότια για να ξεχειμωνιάσουν.

Το φθινόπωρο δεν έχει αποφανθεί ακόμα αν θέλει να μας τιμήσει εφέτος. Και έχει ήδη αργήσει. Οι εποχές έχουν βγει εκτός ελέγχου, και είναι ιδιαιτέρως αμφίβολο αν οι επόμενες γενιές θα είναι καν σε θέση να αποφανθούν ποια, έστω ιδεώδη, στοιχεία χαρακτηρίζουν την καθεμιά. Θεωρητικά τα φύλλα των δέντρων έπρεπε να έχουν ήδη πέσει. Στην πραγματικότητα μόλις που αρχίζουν -δειλά δειλά- να παίρνουν το κόκκινο του Φθινοπώρου, ακατάστατα και άναρχα, όπως ο καιρός που μας περιβάλει.

Άλλα ζώα, όπως οι βάτραχοι, δεν έχουν πέσει ακόμα σε χειμερία νάρκη.

Οι άνθρωποι δουλεύουν, άλλοι βολτάρουν και περιφέρονται μέσα στην καλοκαιρία στο κέντρο της Αθήνας. Η τελευταία βροχή έπεσε αρκετό καιρό πριν. Λίγος ουρανός που διακρίνεται πάνω από την αναγειρώμενη οικοδομή είναι καταγάλανος, προδιαθέτοντας για περίπατο και μια νωθρή χαλαρότητα που δεν μπορούν να απολαύσουν όλοι.

Τα ανάστατα καιρικά φαινόμενα δημιουργούν ένα, περισσότερο ή λιγότερο, γοητευτικό χάος…

Οι σταγόνες της τελευταίας βροχής πάνω σε ένα πράσινο φύλλο. Η αισθητική αρμονία της εικόνας μας κάνει να ξεχνάμε τα φριχτά μετεωρολογικά σενάρια για το μέλλον. Αυτή η στιγμή είναι όμορφη, και μας παρασέρνει σε μια ασυδοσία που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο γένος. Η αθωότητα που λαμπυρίζει στην βελούδινη επιφάνεια μας βυθίζει στη λήθη.

Δημοσιεύτηκε στο Π@π@κι τον Δεκέμβριο του 2006